വൃശ്ചികനാളിലെ ഈ സായം സന്ധ്യയില്‍ -
ഒത്തുകൂടി നമ്മള്‍ അയവിറക്കി വീണ്ടും -
ആ നല്ല സുന്ദരസ്വപ്നലോകത്തിലേ -
യ്കറിയാതെവീണ്ടും അലിഞ്ഞുപോയി.
ഇന്നിതാ ,വാര്‍ദ്ധക്യ പടവുകള്‍ കയറി തുടങ്ങിയ -
ജീവിതയാത്രയിലാണിതെല്ലാവരും.
(തിരിഞ്ഞു നോക്കിയോ നമ്മള്‍ -
ഒരിയ്കലെങ്കിലും .)
ഒരിമിച്ചുനീന്ന കൈവഴികള്‍പോലേ -
പലരുംപലവഴിക്കായ്‌ പിരിഞ്ഞു പൊയീ ...
മലതാണ്ടി ,പുഴതാണ്ടിഉത്തുംഗ ശ്രുംഗത്തി -
ലെത്തി ചിലരതില്‍ .
കിതച്ചുംവലിച്ചും അടിവാരത്തിലെത്തിയവര്‍ -
കിതപ്പോടെ നോക്കിവഴിമുട്ടിനിന്നു .
കാടുംപടലുംപിടിച്ചചില വഴിയില്‍ -
കാട്ടാനകടുവ കരടികള്‍ മേഞ്ഞു .
ഒരുനല്ലവഴിയതില്‍ വെളിച്ചംവിതറി -
ഒരു നൂറു ജീവിതത്തിന്നര്‍തഥം കൊടുത്തു ,
ഇരുളില്‍ വെളിച്ചമായ് ജ്വലിച്ചുനിന്നു .
നമ്മളില്‍ ഒരു വഴി മാത്രംപ്രഭവിതറി നിന്നു.
അകലെ നിന്നകലെനിന്നാപ്രഭ കാണുമ്പോ -
ളറിയാതെ മനസ്സു മന്ത്രിച്ചിതെപ്പോഴും,
ആ കുഞ്ഞുവെട്ടംതെളിച്ചു നില്‍ക്കുന്ന -
താരെന്നറിയുമോ നാട്ടുകാരേ .....
ഞങ്ങള്‍തന്‍സഹപാഠിയായിരുന്നൊരുനാള്‍
നാണുംകുണുങ്ങിക്കൊണ്ടോടി മറയുന്ന -
ഞങ്ങള്‍തന്‍സഹപാഠി യായിരുന്നൊരുനാള്‍
Checchi, my computer does not support Malayalam script nowadays. I shall ask Vishnu to set it right and then return with my comments.
ReplyDeleteSomehow when I read this I imagined your place of reunion must be the temple back home. Soft and very sentimental poem, full of nostalgia.
ReplyDelete